ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ…

Leave a comment

Τη φωτιά δεν τη σβήνεις. Την αφήνεις να κάψει ό,τι καίγεται.

Κι ας γίνεται η στάχτη συλλογική μνήμη στο πρώτο φύσημα του αέρα.

Ανασταλτικός παράγοντας, δικαιολογία μιας δήθεν αποτροπής της ανατροπής -μέσα σου;

Οι όμορφοι ενδοιασμοί όμορφα καίγονται.

Καίγεσαι. Πάντα θα καίγεσαι. Όλοι καίγονται. Όλα.

Ωδή στο οξυγόνο. Ρέκβιεμ στην καταστολή.

Της συνείδησης.

Αν είσαι λίγος, κάποια μέρα ή νύχτα εκπνέεις και επιστρέφεις στο τίποτα.

Αν είσαι Άνθρωπος ξέρεις να πεθαίνεις κάθε μέρα.

Θέλεις.

Είναι τέχνη το να πεθαίνεις ως Άνθρωπος.

Οι Άνθρωποι δεν πεθαίνουν εκπνέοντας την τελευταία τους πνοή.

Οι Άνθρωποι καίγονται.

Κι ύστερα…

Υ.Γ.: Σιωπή.

Enter your comment here...

Fill in your details below or click an icon to log in:

Email (required) (Address never made public)

Name (required)

Website

You are commenting using your WordPress.com account. ( Log Out / Change )

You are commenting using your Twitter account. ( Log Out / Change )

You are commenting using your Facebook account. ( Log Out / Change )

You are commenting using your Google+ account. ( Log Out / Change )

Connecting to %s